Uzağı Yakın eden Sinema

Oldum olası Uzakdoğu sinemasını sevmişimdir. Oldum olası derken, yalnızca iki buçuk (2,5) yıllık geçmişe sahip olduğum alternatif sinemayı düşünürsek, tabi ki abartıyorum. Ama asyalı kardeşlerim ortaya koyduklarıyla bu mübalağayı fazlasıyla hakediyorlar.

Hayranlığımı tetikleyen, bütün sinemasal öğelerin ötesinde bir şey var:  Aramızda binlerce kilometre olmasına rağmen ortak paydada buluştuğumuz unsurlar... Sosyo-kültürel olarak apayrı dünyaların insanları gibi görünsek de, aslında öyle değil. Tezcanlılık, toplumsal yapı, aile bağları, muhafazakarlık bakımından birçok şeyi paylaşıyoruz. Yani anlayacağınız format farklı ama içerik aynı.

Beni çeken de bu zaten ama bizden farklı olarak daha iyi yaptıkları bir şey var ki bunu her alanda görmek mümkün, özellikle de ilk bakmanız gereken yer olan sinemalarında: Gelenekselden kopmadan moderne ulaşmak. İşte bunu başardığımız zaman hatrı sayılır ve içimize sinen bir rol edineceğiz Dünya denen bu gezegende.

Uzakdoğu'dan bu kadar bahsetmişken ve biraz da kendimize dokundurmuşken, bu faslı örneksiz geçiştirmek olmaz diyerek size bu samimi, ufaktan belgeselvari Japonya yapımı bu filmi tanıtmak istiyorum.

Her yıl kaybettikleri aile ferdinin anısına bir araya gelen orta ölçekli bir ailenin bir gününün anlatıldığı film; akıp-giden zaman, kurulan yeni ilişkiler, kapatılmaya çalışılan eski hesaplar, yüzleşilen gerçekler ışığında kendine yol arıyor. Başlarda üstü kapalı şekilde verilen ama sonlara doğru iyice gün yüzüne çıkan  "hayatı ertelemeyin" mesajıyla da son buluyor.

Film oldukça başarılı bir aile incelemesi. Yukarıda bahsettiğim ortak unsurları detaylarda da olsa yakalamanız mümkün: Anne-kız ve baba-oğul ilişkileri gibi.  Biraz uzun sayılabilecek 115 dk.lık süresi ise filmin tek eksisi olarak görülebilir.

Bunu seven, bunu da sevdi: Okuribito ( Departures )